Zwarte week...

20 juli 2011 | Het is een gitzwarte week, mijn vader is overleden. De man die mijn eerste aanzet was tot het worden van ijscoman is niet meer. Ik moet flink doorlopen om 2 ijsmachines bij te houden, hij hield fluitend 5 bokvriezers bij. Hij heeft wel woord gehouden. Hij zou namelijk niet gaan als het druk is in de ijssalon; het regent al een week!

Ja pap, ik heb tijd voor je... De ijssalon interesseert me nu even helemaal niks, nul, noppes, nada! Wat een geregel allemaal, wat voor een muziek, waar zijn de verzekeringspolissen, wat voor een kist en zo nog veel meer. En iedere avond naar het huys van herinnering alwaar ik mijn vader even kan zien. het ergste komt nog denk ik; vrijdag de crematie. Voor een ieder die mijn vader niet gekend heeft wil ik het graag vertellen; Mijn vader was de beste, nee de allerbeste. Hij heeft een schildersbedrijf gehad, heeft auto’s geïmporteerd vanuit Duitsland ( klinkt mooier ipv hij haalde sloopauto’s en verkocht deze in Nederland), was kok, sous chef zelfs bij de troonsovername in 1980 maar bovenal was hij de laatste mijnheer Corneldi.

Corneldi was een ijssalonnetje in de haagse maasstraat en een van de eerste door Nederlanders opgerichte ijssalons. Volgens de verhalen is mijnheer Diederik begonnen in 1928 in “het Fort” ( Jacob van Campenplein). Toen mij vader deze ijssalon in 1983 overnam was het vergane glorie. De zaak was vervallen en er stond 1 afgetrapte ijscokar op de plaats. Vijf jaar later al was de ijssalon weer het begrip van weleer, beroemd om de volkstuintjes en sneeuwwitjes. Ook tuften er weer 24 ijscokarren door Den Haag met de naam Corneldi er op.’s Zomers werd er een kleine 500 liter per dag gedraaid, en dat op de al eerder genoemde 5 bokvriezers. Standplaatsen, beurzen en evenementen, overal zag je ijs van Corneldi. Ik kan dus met trots zeggen dat mijn papa de laatste mijnheer Corneldi was!

Pap, ik mis je! XX